هجوم به منزل؛ بازخوانی یک الگوی رفتاری

در روزهای اخیر، یکی از همکاران نزدیک و مورد علاقه رئیس دولت کودتا، چند ماه پس از یک بحران خانوادگی، مرتکب عمل مجرمانه ای شد. در این مقاله تلاش می شود از طریق بازخوانی رفتار این عضو دولت کودتا، مشخص شود که کودتاچیان چگونه و در چه چارچوبی به تفکر و تصمیم گیری می پردازند و رفتار آنان از چه الگویی پیروی میکند. تحلیل رفتارگرایانه عملکرد زمامداران، لزوما به معنی ایجاد ارتباط بین یک الگوی رفتاری با یک مرام سیاسی (مثلا اصولگرایی) نیست. هدف این مقاله این است که مشخص شود آیا با عقب نشینی و عدم حضور در تظاهرات اعتراضی، کودتاچیان را آرام می شوند و جلوی محارب سازی و کشتار زندانیان را میگیرند؟ آیا میتوان حد و مرزی برای مداخله دولت در حقوق و حریم شهروندان مشخص کرد و حاکمیت را به تضمین آن واداشت؟ به بیان ساده تر، آیا با قدری عقب نشینی و نرمش نشان دادن تا میتوان کودتاچیان را از شکنجه و کشتار زندانیان منصرف کرد؟ و به طور کلی آیا عقب نشینی صحیح است یا خیر؟

مجددا تاکید میشود که تعلق افراد مورد بحث به یک اردوگاه فکری، لزوما به معنی انطباق الگوی رفتاری آنان با تفکر مورد بحث نیست.

چند ماه پیش فرزند یک عضو دولت کودتا به آلمان پناهنده شد و همراهی خود را با سبزها اعلام کرد. طبیعی است که چنین اتفاقی پدر وی را عصبانی کرد و او شاید به خاطر همین عصبانیت به انکار واقعیت پرداخت (همانطور که حاکمیت جمعیت ملیونی سبزها را چند هزار نفر اوباش می نامد). البته گفته های وی با ارائه مدارک و شواهد از طریق همسرش تکذیب شد. پس از مدتی این خبر مانند ده ها خبر دردناک دیگر از صفحه اول رسانه ها خارج شد و به عبارتی آبها از آسیاب افتاد و این عضو دولت کودتا توانست به آرامی از بحران خانوادگی عبور کند و در شرایطی آرام تر و با مشغله کمتر به بررسی ابعاد ماجرا بپردازد. کلهر که از فشار رسانه ها خلاص شده بود، توانست به صورت «عقلانی» و با محاسبه گری به این نتیجه برسد که ابتدا باید صبر کند تا سر و صدای ناشی از پناهندگی دخترش فروکش کند.

او سعی کرد در این مدت کمتر در انظار ظاهر شود و بهانه ای به دست خبرنگاران و رسانه ها ندهد. پس از گذشت زمان و عبور از بحران خانوادگی، او یک شب تصمیم گرفت به خانه و نزد همسرش برگردد. طبیعتا همسر وی این بازگشت را به مثابه یک اقدام مسئولانه تلقی کرده و پنداشته است که کلهر پس از چند ماه خودش را باز یافته و قصد دارد بحران را در فضایی آرام و به صورتی منطقی حل کند، به همین دلیل درب را بر وی می گشاید و احتمالا به رسم رایج خانواده های ایرانی، یک استکان چای گرم جلوی این دولتمرد مهرورز می گذارد. اما آنچه رخ می دهد فاجعه ای است بس عظیم تر از ترک همسر و طرد فرزند؛ او برای گفتگو و حل بحران به خانه همسرش باز نگشته است، بلکه به آن خانه بحران زده هجوم آورده است. این عضو دولت کودتا، همسرش را آزار می دهد، شکنجه می کند و تا مرز قتل وی پیش می رود و در این میان مداخله همسایه ها نجات همسر نیمه جان وی را میسر می کند.

اجازه دهید قبل از هر مقایسه و تحلیلی، یک بند از اطلاعیه روز قدس گروه انقلاب سبز را با هم مرور کنیم. در این اطلاعیه که در شهریور 88 منتشر شد، آمده است: " زهی خیال باطل اگر تصور کنید در خانه هایتان در امان خواهید ماند؛ مگر از خیابان به خانه ها شلیک نکردند؟ مگر شما را در پشت بام منزلتان به گلوله نبستند؟ امروز خانه و خیابان یکی است". در این اطلاعیه که مدتها قبل از عمل مجرمانه کلهر نوشته شده است، تاکید میشود:اگر امروز خیابان را از شما بگیرند، فردا به خانه هایتان هجوم می آورند؛ اگر امروز متجاوزان به نوامیس ملت را به دست عدالت نسپارید، فردا مجبورید که آنان را در اتاق خواب خود تحمل کنید. نپندارید که خانه هایتان را از آن شما میدانند و به حریم تان تجاوز نمیکنند. امروز در خانه هاتان هستند و شکنجه تان میکنند!

http://www.4shared.com/file/216142848/a5181c52/Ghods.html

هدف این مقاله تعمیم رفتار کلهر به سایر کودتاچیان نیست، چرا که برخی از آنها به صورت خانوادگی مشغول «عمل به تکلیف» هستند، اما میتوان کارنامه و سوابق اعضا و حامیان دولت کودتا را مورد توجه قرار داد و با کلهر مقایسه کرد و از این طریق به تحلیل الگوی رفتار دولتمردان پرداخت.

مخرج مشترک کارنامه کودتاچیانی مثل رحیم مشایی، هاشمی ثمره، صفار هرندی، قاضی مرتضوی، حسینیان، زاکانی، کردان، سردار جعفری، سردار نقدی، حسین طائب، کامران دانشجو، مصباح، محمد یزدی، قاضی صلواتی، محسنی اژه ای، رادان، جنتی، بادامچیان، علی آبادی و سایرین را می توان در عناوین زیر خلاصه کرد:

تزویر، فساد مالی، جعل مدرک، تقلب، قتل، فرزند کشی، شکنجه، تجاوز به عنف، و گاز گرفتن!

این یک تعمیم صرف نیست، چرا که که کلهر در بین اعضای این دولت از همه نازنین تر است و جرایم وی از سایر همکارانش به مراتب کمتر است و این مقایسه نشان دهنده الگوی رفتاری تبهکارانی است که تحت هیچ شرایطی نمیتوان به هیچ نوع همزیستی با آنها فکر کرد. بی هیچ اغراق باید گفت که ملت ایران با یک دار و دسته لات و چاقوکش مواجه است که نه میتوان با آنان زندگی کرد و نه میتوان از دست شان گریخت و این گروه اکنون تعداد زیادی از شهروندان (به ویژه دانشگاهیان و فرهیختگان) را به اسارت گرفته و در صدد ترور آنهاست.

کوچکترین عقب نشینی، یا حتی نشان دادن علائم عقب نشینی، نه تنها به نرمش آنها منجر نخواهد شد، بلکه برعکس، خشونت بیشتر آنان را در پی خواهد داشت.

اگر کودتاچیان از این بحران عبور کنند و به آرامش برسند، فقط به انتقام گیری فکر خواهند کرد. همانطور که کلهر به محض عبور از بحران خانوادگی، برای انتقام گیری به خانه هجوم آورد. کافی است جمع متشکل و به هم پیوسته سبزها در آستانه مراسم تعیین کننده 22 بهمن، نشانه ای از ترس و ضعف از خود بروز دهند، تا فردای آن روز همه زندانیان سیاسی اعدام شوند و کلهرهای چماق به دست و آماده تجاوز به منازل شهروندان هجوم آورند.

آنها برای زهر چشم گیری و انتقام، به هر خانه ای هجوم خواهند آورد: خانه معترض مخملی، معاند، محارب، سبز و حتی منزل سابق خود!

پی نوشت:

مبارزه با دولت کودتا تا روز سرنگونی آری!

ساختارشکنی تا روز تثبیت جایگاه و بلوغ جنبش خیر!