پدر رفت!

محرم واقعا محرم شد... آیت الله منتظری در کمال مظلومیت رفت...

آيتالله العظمی حسينيعلي منتظري دار فاني را وداع گفت

اين مرجع تقليد كه هشتاد و هفتمين سال عمرش را ميگذراند، شب گذشته بر اثر بيماري دار فاني را وداع گفت.

با انتشار خبر درگذشت "آيت الله العظمي حسينعلي منتظري" خيل عظيم علاقه مندان و مقلدان ايشان از سراسر ايران به خصوص شهرهای تهران، اصفهان و نجف آباد خود را براي حضور در مراسم تشييع پيكر وي آماده مي كنند.

به گزارش جرس، بنابرگزارشهاي رسيده قرار است مراسم تشييع پيكر آيت الله العظمي منتظري فردا ساعت 9 صبح از روبروي منزل ايشان برگزار شود.

از شهر قم همچنین خبر می رسد که تدابیر امنیتی در این شهر برقرار شده و پلیس ضد شورش در برخی از مناطق شهر حضور یافته است.

در اين حال كساني كه از صبح امروز راهي قم شده اند از ترافيك شديد در اتوبان تهران-قم خبر مي دهند .

با توجه به تدارك گسترده عمومي براي حضور در مراسم تشييع جنازه آيت الله العظمي منتظري به نظر مي رسد مسيرهاي منتهي به قم در ساعات آينده با بار ترافيكي به مراتب شديدتري نيز روبه رو شود

آدرس دفتر آیت الله العظما حسینعلی منتظری (رحمة الله علیه) جهت حضور ارادتمندان حضرتش :

خیابان شهید منتظری، کوچه شماره 12 ، تلفن: 14-7740011-0251 ، فاکس: 7740015 -0251

27 آذر حمله یا دفاع؟!

فراخوان جناح حاکم برای تجدید بیعت با رهبر نظام، که تحت عنوان حمایت از منزلت آیت الله خمینی صورت گرفته بود، به نتایج مطلوب خود نرسید. کودتاچیان تلاش زیادی به خرج دادند که از موضع تدافعی ماه های گذشته خارج شده و برای اولین بار از موضع تهاجمی وارد شوند. این امر با سناریوی پاره کردن عکس آیت الله خمینی صورت گرفت. تظاهرات روز جمعه هم این قابلیت را دارد که به سرکوب سبزها منتهی شود و هم میتواند به سرآغازی برای تسلیم حاکمیت مبدل شود. این امر به هوشیاری و فرصت شناسی سبز ها بستگی دارد.

تعداد شرکت کنندگان در این تظاهرات نسبت به تجمعی که تحت عنوان "جشن پیروزی احمدی نژاد" برگزار شده بود، کاهشی 70 درصدی داشت! این یعنی تعداد حامیان فعال دولت کودتا، ظرف مدت شش ماه، از حدود 40 هزار نفر، به حدود 10 هزار کاهش یافت. هرچند باید به خاطر داشت که بخشی از جمعیت در روز جمعه نه به خاطر حمایت از دولت کودتا و رهبر نظام، بلکه به علت اعتراض به پاره کردن عکس آیت الله خمینی به خیابان آمده بودند. با این وجود تظاهرات روز 27 آذر، هم میتواند سرآغاز بازگشت عقلانیت به مواضع جناح حاکم باشد، و هم میتواند به نقطه شروعی برای خطرناک ترین تحرک کودتاچیان تبدیل شود.

تظاهرات 27 آذر از یک سو به بهانه اهانت به بنیانگذار نظام، تمام توانایی نمادین و ظرفیت ایدئولوژیک باند حاکم را به خدمت گرفت و از سوی دیگر با بی اعتنایی سبزها، امکانی فراهم آورد که کودتاچیان و به خصوص رهبر نظام، صرف نظر از تبلیغات رسانه ای، برآوردی واقع بینانه از نیروهای وفادار به خود کسب کنند. اکنون آنها میدانند که در اقلیت محض قرار دارند و حتی تحت لوای دفاع از آیت الله خمینی هم نمیتوانند جمعیتی معادل یک سیصدم جمعیت هواداران جنبش سبز به خیابان بیاورند. در صورتی که اندک مایه ای از عقلانیت سیاسی در باند حاکم وجود داشته باشد، این تجمع میتواند نقطه آغازی برای عقب نشینی و تسلیم در برابر خواست ملت باشد.
اما از طرف دیگر این تظاهرات میتواند به تلاشی غیر عقلانی برای سازماندهی مجدد نیروهای باقی مانده تبدیل شود. میتوان استدلال کرد که باند حاکم با استفاده از تمام ابزارهای ایدئولوژیک و ارعاب و تهدید، سعی کرد خطوط دفاعی خود را در اطراف کانون قدرت خود (رهبری) از نو به خط کند و برای رویارویی در دهه محرم آماده شود. از این نظر تظاهرات دولتی 27 آذر یک نقطه عطف به شمار میرود. چرا که میتواند پایه ای برای استوار کردن خطوط تهاجمی علیه جنبش سبز و نیروهای میانه رو فراهم نماید. این امر نیازمند هوشیاری کامل سبزهاست، زیرا در صورتی که این تظاهرات به صورتی شفاف پاسخ داده نشود، تحدید یا بازداشت رهبران جنبش سبز، دور از ذهن نخواهد بود.
اما نطفه شکست این تظاهرات ( و سناریوی پشت آن) در خود آن نهفته است: تظاهراتی از طرف سازمانهای وابسته به رهبر نظام و سپاه پاسداران اعلام شد. دعوت ها و فراخوان های متعددی صورت گرفت و با تهدیدهای رئیس قوه قضائیه و افرادی مثل حیدر مصلحی و حسینیان همراه شد. چنین تظاهراتی برای رسیدن به نتیجه و خاتمه دادن به بحران باید به یکی از نتایج زیر دست یابد، در غیر این صورت نمیتوان آن را پیروزمند دانست:

یا باید وحدت برقرار شود و همه (به خصوص تجدید نظر طلبان یا کسانی که مورد غضب پیشوا قرار گرفته اند) با پیشوا تجدید بیعت کنند، یا این که بخش انشعاب کرده و وحدت شکن حاکمیت در همان روز و در هیاهوی توده ها جراحی شود. اما در روز 27 آذر، هیچ یک از دو گزینه فوق برآورده نشدند. پیش از تظاهرات سبزها اعلام کردند که در آن شرکت نخواهند کرد. علاوه بر آن و مهمتر این که خانواده آیت الله خمینی به صورت معنی داری سکوت کردند، هاشمی رفسنجانی همراهی نشان نداد و از بی فایده بودن ارعاب و فضا سازی سخن گفت. جالب آن که شماری از میانه رو ها و راستگرایان هم ترجیح دادند خود را درگیر نکنند. بنابراین تظاهرات 27 آذر به اهداف از پیش تعیین شده خود نرسید؛ این امر در تندی شعارها و سخنرانی که بیشتر به فحاشی شبیه بود، قابل مشاهده است.

اما با این وجود باید هشیار بود، چرا که اگر این تظاهرات با پاسخی مناسب همراه نگردد، میتواند به نقطه آغازی برای سرکوب جنبش سبز و بازداشت رهبران آن تبدیل گردد. تظاهرات روز 27 آذر، لزوما یک حرکت شکست خورده نیست، بلکه فقط نطفه شکست در آن هست؛ این نطفه باید در اولین فرصت مناسب "بارور" شود.